‘Ik moet op zoek naar het schuursponsje in de natuur’ zegt Ina met een schaterlach.

‘Ik moet op zoek naar het schuursponsje in de natuur’ zegt Ina met een schaterlach.

‘Die is goed’ roep ik. ‘Ik schrijf hem op’. Ga ik enthousiast verder.

We hebben het over wat automatisch gevoelens van rust oproept.

‘Ik had eerder een kennis, die maakte zich alleen druk om hoe vaak ze moest dweilen’ zegt Ina. ‘Heerlijk rustgevend vindt ik dat’.  Als ik met haar praatte hoefde we het alleen maar te hebben over dweilstokken’. ‘Andere gesprekken kunnen me aardig leegzuigen’.

Ik knik instemmend. ‘Ikzelf vindt daarom We zijn er bijna van omroep Max zo leuk’. Die Oerhollande kneuterigheid. Heerlijk’. Ina herkent zich er helemaal in.

‘Misschien moet je dat juist opzoeken’. zeg ik. ‘Als dat bij jou gelijk gevoelens van rust oproept’. ‘Je geeft ook aan dat je een setje vanuit je omgeving nodig hebt om tot rust te komen’. ‘Dat dit jezelf vaak niet lukt. Niet zonder een zak chips terwijl je op de bank ligt in ieder geval’.

‘Ja’ zegt Ina. ‘Ik eet dan vaak ook helemaal niet’. ‘Bedankt!’ ‘Dat ga ik zeker doen’.

‘En als je een blok om gaat’, ga ik verder. ‘ Neem dan niet gelijk iemand mee’. ‘Die ander doet dan misschien een beroep op jou’.’ Kom je nog met een overvol hoofd thuis’. ‘Probeer gewoon eens een uur in de week alleen te zijn’.

‘Ja’! ‘Ik moet op zoek naar het schuursponsje in de natuur’. zegt ze met een schaterlach.

Ina en ik zoeken naar alternatieven die het eten kunnen vervangen. EHBE noem ik dat. Eerste Hulp bij Eetbuien of snoep- en snaaibuien. Hoe je het maar wilt noemen.

De situatues waarin Ina gaat eten hebben als kenmerk dat er een sterk gevoel van onrust onder zit. Onrust terwijl ze eigenlijk doodmoe is. Onrust van wat? Over wat? Wat brengt dan wel rust? Allemaal vragen waar we stap voor stap mee aan de slag zijn gegaan. En stap voor stap komt ze dichterbij een gezondere relatie met eten.

‘Het is wel hard werken’. zegt Ina nog.