Als honger niet het probleem is….is eten niet de oplossing
Hey, wacht even. Wat zeg je nu? Dat ik geen honger heb?
Aan het einde van de dag, plof je moe op de bank. Je wil alleen nog maar een kop thee en een groot stuk chocola. Dan mag ook, je hebt zo je best gedaan.
Het overvalt je en is niet te stoppen. Je wil nu iets ‘lekkers’ eten.
Is dat honger hebben?
Echt fysieke honger. Die voelt je in je maag. Hij knort, rammelt en jij wordt licht in je hoofd. Dat is het signaal dat je te lang niks gegeten hebt en tijd is voor de volgende maaltijd.
Is dat wat je voelt aan het eind van de dag?
Waarschijnlijk niet. Maar wat is het dan wel? Waarom snacken en snaaien we?
Het geeft ons humeur een oppepper! Uit onderzoek blijkt dat we vooral meer snaaien wanneer er ergernis is over alledaagse handelingen. Je baas reageert onbegripvol als je een extra dag vrij vraagt, je mist de aansluiting van je bus, je kind doet ineens moeilijk over zijn pyjama als hij op bed moet en dan is de wasmachine ook nog eens midden in het programma gestopt. Het loopt dus even niet op rolletjes.
Dit veroorzaakt een opstootje van negatieve emoties. Je voelt je moe, boos en gefrustreerd. Snaaigoed geeft ons dan net even de oppepper die we nodig hebben.
Dus moe plof je op de bank denkend aan chocolade.
Dus we doen het allemaal? Ja, we doen het allemaal.
Maar niet iedereen wordt er dik van, toch?
Dat klopt! Een deel van ons, heeft genoeg aan dat stuk chocolade. Is daarmee tevreden en gaat alsnog de was ophangen, of de keuken opruimen of gaat op bed.
Een ander deel van ons activeert een soort automatisch filter van gedachtes en gevoelens waardoor je erin blijft hangen.
Het, – Ik heb het ook zo zwaar, niks lukt mij, nou zit ook alweer chocolade te eten terwijl ik aan de lijn ben, is dit ook alweer mislukt, kan ik net zo goed dooreten, het maakt nu toch niet meer uit, ik zal altijd wel dik blijven- filter.
Dit is een hardnekkig patroon. Maar is echt wel te doorbreken.
Hoe dan?
Heel simpel, hou een dagboek bij, en dan niet alleen een eetdagboek maar schrijf ook op waar je was, met wie, wat dacht je, wat voelde je, wat gebeurde er nog meer die dag.
Dat zeven dagen lang. Niet leukste opdracht. Dat snap ik ook. Misschien zelfs wel confronterend, maar het helpt je echt verder.
En dan?
En dan weet je wat je doet en wat de aanleidingen zijn. Vervolgens kan je proberen of iets aan de aanleidingen kan veranderen.
Je zult versteld staan wat voor een effect dit dagboek heeft. Vaak verandert er al gelijk iets in je patronen. Alsof je ineens beseft dat je wel een keus hebt.
Judith.
Wil je meer weten? Dan mag je contact met me opnemen. Vindt je dit een goed artikel? Deel hem dan.
No Comments